اين آباره در 8 كيلومتري جاده انديمشك به شوش و در حاشيه شرقي جاده واقع شده است . اين آباره در سال 1379 شناسايي گرديد و كار خاكبرداري و مرمت آن از سال 1380 آغاز گرديد . اين بنا داراي 12 دهانه مي باشد و در گذشته كاربري انتقال آب را داشته است و آب را از رودخانه بوسيله كانال به اين منطقه آورده و پس از عبور آب از روي پل زمينهاي كشاورزي آن طرف پل را آبياري مي نمودند . پلهاي آبرو تنها جهت آبياري زمينهاي كشاورزي به كار مي آيند و اصطلاحاً آباره گفته مي شود . اين پل مربوط به دوره صفوي مي باشد .
مصالح بكار رفته در ساخت اين بنا سنگ ، آجر بهمراه ملاط گل ، آهك و ساروج مي باشد پي پايه هاي اين پل از سنگ ، ستونها از آجر و ديواره هاي فوقاني از سنگ مي باشد . دريچه هاي پل در جهت خلاف جريان آب و هم در جهت موافق آن پيش آمدگي هاي دارد كه اصطلاحاً موج شكن يا آب ( پشت پل ) به صورت نيم دايره مي باشد . افزايش مقطع طولي پل و سنگين تر نمودن پايه ها جهت خنثي سازي رانش حاصل از طاقهاي بزرگ ، نقش استحكامي پل در مقابل فشارهاي سرسام آور آب در هنگام طغيان رودخانه ها و هدايت مناسب آب كه از لحاظ مكانيكي و مهندسي در دوام پل تاثير بسياري داشته است .
در ساخت پل صيحه به نماي پل توجه نشده است و فقط به جنبة كاربري و استحكامي آن توجه نموده اند . قوس دهانه ها يك اندازه نمي باشد ، اين دهانه ها از ارتفاع « تيزي » تا پا كار بين 6/3 و 70/3 متفاوت مي باشد . پايه ها تقريباً 1 متر مي باشد . دهانه 6 بزرگترين دهانه مي باشد .
با توجه به اينكه در گذشته به دليل شرايط زندگي مردم و نياز به آب ، اكثر سكونتگاهها در كنار رودخانه و چشمه ها و مناطق آب خيز صورت مي گرفت ، احتمال وجود سكونت گاه هايي همزمان با اين آباره در منطقه نيز وجود دارد . در نزديكي اين آباره در منطقه سبز آب ، آباره ديگري وجود دارد كه كاربري آن نيز مانند پل صيحه مي باشد . در طي خاكبرداري از دو آباره در اعماق مختلف به تكه هاي مختلف سفال شكسته برخورد نموديم كه متعلق به دوره اسلامي مي باشد .
