خوزستان، در محاصره‌ی گرما، آلودگی، و بی‌برقی

شوشان ـ شهرام گراوندی :

امروز دوباره آمارها تلخ بودند. ۸۲۰ نفر فقط در یک روز، فقط در یک شهر—اهواز—به دلیل آلودگی هوا راهی بیمارستان شدند! این عدد خشک و بی‌احساس، پشت سر خودش صدها خانواده دارد که با نگرانی نفس کشیده‌اند. پشتش مادری ایستاده که کودک آسمی‌اش تا صبح سرفه کرده. پیرمردی که دنبال نفس سالم می‌گردد. پسر بیمار من در تب سوخته است. اما چه کسی پاسخگوست؟
دمای هوا؟ ۴۳ درجه. هنوز اما به نیمه‌ی بهار نرسیده‌ایم، خوزستان، گویی وسط تیر ماه است. گرما و خاک، ترکیب همیشگی این سال‌ها، دوباره برگشته‌اند تا ریه‌ی مردم را بجوند.
و این وسط، چیزی که این رنج را بی‌رحمانه‌تر می‌کند، برنامه‌ای‌ست به نام «خاموشی». بله، همان قطع برق با برنامه! همان کولر خاموش وسط ۴۳ درجه، همان وسایلی که نمی‌شود به کارشان انداخت، همان یخچال‌هایی که در گرمای اهواز می‌مانند تا مواد غذایی را به فساد بسپارند. و مردمی که یا باید خفه شوند، یا بسوزند.
در همین زمان، در برخی استان‌ها باران می‌بارد. طبیعت دارد مهربانی می‌کند. اما انگار خوزستان سهمی از این مهربانی ندارد. سهم خوزستان، دود است و آلودگی، گرماست و خاموشی.
کسی نمی‌پرسد این مردم چرا باید این‌گونه رنج بکشند؟ چرا پس از سال‌ها هنوز زیرساخت‌ها برای مقابله با گرما آماده نیستند؟ چرا هنوز مسأله‌ی آلودگی هوا و ریزگردها «حل نشده» بلکه فقط «تحمل شده» است؟! و چرا همیشه خوزستان باید آخر صف باشد؟
مردم این استان، فقط برای نفت و گاز دوست داشتنی و محترم نیستند! رسانه هایش فقط برای تولید آگهی برای دفاتر مرکزی نیستند! فقط عددی در آمار مصرف برق یا تأمین انرژی کشور نیستند. آنها «مردم»اند. انسان‌هایی که حق دارند نفس بکشند. حق دارند کولر روشن کنند. حق دارند مریض نشوند. حق دارند زندگی کنند، نه فقط دوام بیاورند!
برنامه خاموشی را از سر خوزستان برچینید. به فکر چهار کار اصولی باشید و این قدر شعار ندهید و تبلیغ پوشالی تحویل مردم ندهید