نوروز، جشن پاکان ایرانشهر

هزاران سال پیش از این، جمشید جم، شاه آدمیزاد و دیو، دارای فر ایزدی، اهریمن گستاخ رای را به سختی درهم شکست. و شید نیکی بر خاک زرآلود ایران زمین تابیدن گرفت.
بگفته  فرمانفرمای دفتر، سالار خامه، کدیور افسانه، فردوسی پاکزاد ؛ هم چهره و هم نهادِ مردمان، به سان پسران پانزده سالشان شده بود. گیاهان سرزنده بودند و هیچگاه نمی پژمردند. دریوزگی به کردار نره دیو در چنگال تهمورث دریده شد و از میان برفت. و تا 700 سال جهان بدینگونه بگذشت. تا بدان جا که ضحاک بدسگال، فرزند مَرداس خداترس، برده آهرمن شد. وی جمشید بزرگمر را کُشت و شاه جهان شد. لیک جوانمردی و داد و نیکی هیچگاه نمی میرد. شاید مروارید در سرگین فتاده باشد، اما باز هم گوهر است و ارزشمند. ایرانیان با آگاهی بر این، سالگرد این رویداد همایون را نوروز نام نهادند. درچم نو شدن زندگانی و بازیابی زندگی. مادامی که دیبای چروک روان آدمیزاد با شید نوروز به سان سپر رشنواد، آبگون می گردد.
گاهی شاید زواره به دست اَلکوس به زیر کشیده شود، لیک همواره رُستم دستانی هست که در خشم شده، بر تورانیان بتازد و کمند بر سر افراسیاب زند. چونان که گفته اند ددیِ دیوان اندر زمین، همی همواره شر است و کین.
پس این رخداد خجسته را به تک تک هم میهنانم شادباش می گویم، همایون باد نوروز! که ایزد با خوبان است و بدان به کردار برگ خزان دیده بر خاک فرو می افتند. درود  بر ایرانیان پاکنژاد و خردنهاد که دشمن اهریمنند. درود بر گرانکوه مازندران، دماوند که بام ایران است و مایه سرافرازی پارسیان. و درود بر سرزمین مادریمان، که خاکش با مِهر بی پایان مردمانش در آمیخته. جشن سپند آزادگان که هنایش بر این مرزوبوم هویداست، شاد باد. پاینده باد سرزمین شیران دلاوران و سرافرازان.